Een Cirkel Gesloten: Israël Verwelkomt de Laatste Gijzelaars Thuis
Ze zijn eindelijk onderweg naar huis. Overal in Israël heerst opluchting en ingehouden vreugde nu de terugkeer van de laatste twintig gijzelaars is begonnen. De timing is opmerkelijk: vandaag is de laatste dag van het Loofhuttenfeest (Soekot) — precies twee jaar na de aanvallen van 7 oktober, volgens de Joodse kalender.
Die dag staat diep in het nationale geheugen gegrift. De verschrikkelijke aanval eiste het leven van meer dan 1.200 Israëli’s en leidde tot de ontvoering van 251 personen naar de Gazastrook. De verhalen die volgden — vol wreedheid, angst en onmenselijk lijden — veranderden Israël voorgoed.
Nu de gijzelaars terugkeren, lijkt een pijnlijk hoofdstuk langzaam tot een einde te komen. Voor het Joodse volk en de staat Israël is deze dag van enorme emotionele en historische betekenis.
De Langverwachte Terugkeer
Onder degenen die terugkeren zijn niet alleen de levenden, maar ook achtentwintig gijzelaars die werden vermoord en naar Gaza werden meegenomen — sommigen tijdens de aanval, anderen in gevangenschap. In de Joodse traditie is het waardig begraven van de doden een heilige plicht. Voor de families van wie de lichamen eindelijk terugkeren, betekent dit een stukje afsluiting te midden van groot verdriet.
Israëli’s in het hele land worden opgeroepen om te denken aan en te bidden voor de overlevende gijzelaars. Velen van hen verkeren in uiterst slechte lichamelijke en psychische toestand na twee jaar van uithongering, marteling en totale isolatie — sommigen werden ondergronds vastgehouden, zonder zonlicht of menselijk contact. Hun weg naar herstel zal lang en moeilijk zijn. Israël bidt om “genade op genade” voor hen en hun families.
De Woorden van een Moeder
Irisim, de moeder van Yotam — een gijzelaar die werd gedood terwijl hij probeerde te ontsnappen — verwoordde het gevoel dat velen delen. Terwijl families hun dierbaren weer in de armen sluiten, zei ze:
“Vandaag, wanneer jullie je verheugen, verheug je bescheiden. Verheug je stil. Verheug je met een bevende stem.”
Haar woorden weerspiegelen de spanning in het hart van Israël — dankbaarheid en verdriet, verweven tot één emotie.
Een Volk dat Samen Offerde
De afgelopen twee jaar kende Israël de grootste mobilisatie van reservisten in zijn geschiedenis. Honderdduizenden mannen en vrouwen — ouders, ondernemers, leraren, studenten — dienden meer dan een jaar, velen zelfs tot vijftien maanden. Hun missie: het land verdedigen en de gijzelaars thuisbrengen.
Vandaag herdenkt Israël ook de 900 soldaten die zijn gesneuveld, de duizenden gewonden en de families die voorgoed zijn veranderd. In een klein land als Israël kent bijna iedereen wel iemand die persoonlijk getroffen is.
De Moeilijke Prijs van Verlossing
Met de terugkeer van de gijzelaars komt ook een pijnlijke realiteit: Israël laat bijna 2.000 Palestijnse gevangenen vrij, onder wie meer dan 250 veroordeeld voor moord of betrokkenheid bij terreurdaden. Onder hen zijn ook twee mannen die deelnamen aan de beruchte lynchpartij in Ramallah twintig jaar geleden, waarbij twee Israëlische reservisten op brute wijze werden vermoord nadat ze per ongeluk de stad waren ingereden.
De dochter van een van de slachtoffers zei: “Als de vrijlating van de moordenaar van mijn vader levens kan redden, stem ik daar zonder aarzeling mee in.” Haar woorden tonen de morele pijn die Israël vaak draagt in zijn streven naar leven en vrede.
Geloof te Midden van Duisternis
Verschillende gijzelaars die eerder werden vrijgelaten, getuigden dat ze God hebben ontmoet tijdens hun gevangenschap en begonnen te bidden — een diepgaande herinnering dat licht kan opkomen, zelfs in de donkerste omstandigheden.
Organisaties zoals One for Israel hebben zich de afgelopen twee jaar onvermoeibaar ingezet en miljoenen dollars aan hulp gedoneerd — voedsel, onderdak, medische apparatuur, huisvesting en ambulances — dankzij de vrijgevigheid van vrienden en supporters wereldwijd, velen van hen christenen die Israël en de God van Israël liefhebben.
Zoals een van de leiders het verwoordde: “Het is vanwege hun liefde voor de Messias van Israël en Zijn Woord dat zij ook ons volk liefhebben. Hun vrijgevigheid heeft talloze gezinnen in nood bereikt.”
“Moge de HEER u vergelden voor alles wat u hebt gedaan, en moge een volle beloning u gegeven worden door de HEER, de God van Israël.”
Een Dag van Ingehouden Vreugde
Israël haalt vandaag diep adem — een zucht van opluchting, vermengd met tranen. De cirkel die twee jaar geleden begon op die duistere dag, sluit zich nu met dankbaarheid, rouw en geloof.
De woorden van Irisim blijven hangen: “Verheug je stil. Verheug je met een bevende stem.”
Voor Israël is dit niet alleen het einde van gevangenschap — het is het begin van genezing.
